Selam olsun,
İnsan uzayın içinde uzay insanın içinde gibi karmaşık konulara girme niyetim olsa bile bu niyetimi hasıraltı edip daha net bir konuda yazmak istiyorum.
Malumunuz üzere evrende yaşam arama çalışmaları diğer tüm çalışmalardan daha çok ilgi çekiyor. İnsan denilen canlının taşı taşa vurup ateş çıkarttığı günlerden gelen bir korku sonucu “yalnız mıyız?” hissine kapılıyoruz. Eskiden daha bireyseldi benden başka var mı? Taşlarla oynamayı bırakınca baktık ki yaşadığımız ormanlık alanda bizler gibi çok insan var. Bu sefer bu ormanda yalnız mıyız? Ormanın dışına çıktığımızda baktık ki orman dışında bile bizim gibi insanlar var. Ülke ve kıta derken dünyada varız arkadaş diyecek hale geldik.
Ay’da yaşam var mı? Marslılar var mı? Komşu gezegenleri bitirip güneş sisteminde yalnız olduğumuzu öğrenince bu sefer “acaba galaksimizde nerede yaşam olabilir?” diye fısıltıyla sormaya başladık. Bu fısıltıları duyan bilim insanları kayıtsız kalmış olmayalım nezaketinde bulunup galaksimizde akıllı yaşamın olmadığı sonucuna geldiler.
Bu bizi durdurur mu? Yakın galaksilerde yaşam var mı? Sorusunu patlattık anında ama gelecek cevabın olumsuz olmasına karşın evrende yalnız mıyız? Sorusunu hazırda tutuyoruz elbette.
İlk canlıdan bugüne kadar ki türleşmeyi bütün olarak okursak bu soruların aslında bir balığın yüzme bilmesi kadar doğal bir durum olduğunu anlayabiliriz. Doğallık tam istediğim anlamı oluşturmadı bunun yerine insanın varlık amacı bu soruları sormaktır diye düzeltiyorum.
Bir at mesela doğar, yer, içe, çiftleşir, doğurur ve ölür. En büyük derdi av olmamak, yiyecek ve su ihtiyacını karşılamak, doğurup yavrusunu büyütmek ve kaçınılmaz son. Aynı temelde artı eksi özellikler eklenerek tüm hayvan ve bitkiler bu döngüye tabidir.
Sadece bizler yani insanlar kategorik olarak farklıyız.
Bu fark ellerimizi kullanmamız, iki ayak üzerinde durmamız gibi biyolojik özelliklerin daha ötesinde bir fark.
İnsan, gördüğü olayları ve bu olayların oluşturduğu sorulara cevap aramak üzerine yaşar.
Objektif olarak kendimizi bir anlık uzak bir gezegende yaşayan yaşam formu olarak görelim ve insanı tarif edelim.
İçinde olduğumuz bir türden bahsederken birçok etki altında kalıp, tarif ederken ideolojilerimiz bakış açımızla sınırlı kalıyor.
İnsan denilen canlı; Bilgi toplayıcı bir türdür, topladıkları bilgiyi işleyip daha çok bilgi toplamaya başlar. Zekâları ve kapasiteleri topladıkları bilginin ilerisindedir ki genelde önce zekâlarıyla bilginin olabileceğini düşünür daha sonra öngördüğü bilgiye ulaşabilir.
Yağmur yağdığında diğer canlılar gibi yağmurun altında keyif yapmak, serinlemek ya da saklanmaktan ziyade su gökyüzüne nasıl çıkıyor? Bulutlar nasıl oluşuyor? Hangi döngülerde yağmur yağıyor? Yağmur yağdığında oluşan sorunlara nasıl önlemler alabiliriz? Bulut oluşturabilir miyiz? Bulutları tohumlayabilir miyiz? Diğer gezegenlerde bulut var mı? Ölü gezegenleri iklimlendirmek için nasıl bir teknoloji gerekiyor? Vs. vs.
İlk taşı taşa vurduğumuz dönemde çakılı kalmayıp karşı koyulamaz bir biçimde sormak, anlamak, bilmek, hayal etmek, daha çok bilmek gibi farklılıklarımız var. Aslında birbirimize zarar verdiğimiz konuları çıkartırsak canlı türü olarak gerçekten en sevimli ve keyifli canlı türlerinden olduğumuzu yazabilirim. Düşünsenize aldığı hiçbir cevapla ya da bilgiyle tatmin olmayan sürekli yenilerine ihtiyaç duyan bilgi avcıları size de çok tatlı gelmiyor mu?
Bilimsel çalışmalara, toplumların ilgi duyduğu konulara, felsefenin neden insana bu kadar yakıştığına baktığımızda aslında bir resim çıkıyor ortaya.
Bu konuyu özellikle yazmak istememin neden önemsediğimi anlatmak isterim. Yapılan bilimsel çalışmalara, evren hakkında sorduğumuz sorulara, üzerine düşündüklerimize bu çerçevede bakabilirsek farklı bir bakış açısına sahip olabiliriz.
Bazen insanlar ölüm var, hayat kısa, yapacak onca şey varken gibi konuları düşünüp bilimin önemi konusunda ve evren hakkında sorgulamalar konusunda kocaman bir NEDEN? Sorusu ile karşılaşabiliyor. Bir balığın hayat kısa neden yüzüp duruyorum demesinden farklı bir durum değil. Balıksan yüzersin, İnsansan ?
