Hyperion, Satürn’ün düzensiz, küresel olmayan uydularının en büyüğüdür. Hyperion’un ortalama yarıçapı 83.9 mil (135 kilometre), ancak Hyperion daha çok patates şeklinde olduğu için şekli üç ekseni boyunca çapı cinsinden tanımlanabilir: 255 x 163 x 137 mil (sırasıyla 410 x 260 x 220 kilometre). Garip şekli düşünüldüğünde, Hyperion muhtemelen büyük bir çarpma sonucu yok olan daha büyük bir uydu kalıntısıdır.
Hyperion’un yoğunluğu suyun yarısından biraz daha fazladır. Bu, %40’tan fazla boşluklara (gözeneklilik) sahip su buzundan kaynaklanıyor olabilir. Ayrıca donmuş metan veya karbon dioksit gibi daha hafif malzemeler Hyperion’un bir bölümünü oluşturabilir. Bu, birkaç küçük buz ve kaya gövdesinden biriken Hyperion konseptiyle tutarlıdır, ancak bunları sıkıştırmak için yeterli yerçekimine sahip değildir. Bu nedenle, Hyperion büyük bir moloz yığınına benzeyebilir.
Kaynak: NASA Görselleştirme Teknolojisi Uygulamaları ve Geliştirme (VTAD)
Hyperion, Satürn’ün yörüngesinde dolaşırken uzayda tahmin edilemez bir şekilde yuvarlanarak düzensiz bir şekilde dönüyor. Hyperion, eksantrik bir yörüngede Satürn’den ortalama 933.000 mil (1.500.000 kilometre) uzaklıkta yörüngede dönüyor. Bu, Hyperion’un dönüşündeki veya dönüşündeki değişikliklere katkıda bulunmaktadır. Hyperion’un dönüşü üzerindeki daha güçlü bir etki, 759.200 mil (1.221.850 kilometre) ile yörüngede dönen Satürn‘ün en büyük uydusu Titan ile rezonans halinde olmasıdır.
Bu nedenle, iki nesne karmaşık bir varyasyon kümesi içinde birbirlerinden geçerken hızlanıp ve yavaşlamaktadır. Hyperion, Titan’dan çok daha küçük olduğu için, dönüşü ve yörüngesi, büyük aydan çok daha fazla etkilenir ve Titan, görünüşe göre Hyperion yörüngesini zamanla daha dairesel büyümek yerine eksantrik ve düzensiz dönmektedir. Hyperion, 21 günlük yörüngesi boyunca yaklaşık olarak her 13 günde bir döner.
Hyperion’un en dikkat çekici yakın çekim özelliği, derin kraterli yüzeyidir. Hyperion ve onun kardeş dış uyduları Phoebe ve Lapetus‘un tümü, Satürn’ün en uzak uyduları oldukları ve daha önceki özellikleri bulanıklaştırabilecek veya silebilecek çok az gelgit ısınması yaşadıkları için yoğun bir kraterleşme gösteriyor. Bununla birlikte, Hyperion kraterleri özellikle derindir ve önemli ejekta ışınlarına sahip değildir (büyük kraterlerin çoğunun içinde çökme veya toprak kaymaları varmış gibi görünse de). Sonuç, bir süngerin veya yaban arısı yuvasının yüzeyine benzeyen, merakla delinmiş bir görünümdür. Gezegen jeologları, Hyperion’un yüksek gözenekliliğinin ve düşük yoğunluğunun kazıdan çok sıkıştırma yoluyla krater oluşturacağını teorize etmişlerdir.
Hyperion’daki krater duvarlarının çoğu parlaktır, bu da bol miktarda su buzu olduğunu gösterir. Krater tabanları çoğunlukla en düşük albedo (yüzeyin ne kadar yansıtıcı olduğunun bir ölçüsü) ve en büyük kırmızı renklenmenin alanlarıdır. Bunun nedeni, kabaca -300 derece Fahrenhayt (-180 santigrat derece) olan ortalama sıcaklığın, uçucu maddelerin süblimleşmesine neden olacak ve krater zeminlerinde daha koyu materyallerin birikmesine neden olacak bir sıcaklığa yeterince yakın olmasından kaynaklanmaktadır. Bu senaryo, parlak su buzu olan bazı yeni krater zeminlerine uyuyor.
Hyperion Adını Nasıl Aldı?
John Herschel, Satürn’ün uyduları Kronus’un efsanevi kardeşleri ile ilişkilendirilmesini önerildi. (Kronus, Yunan mitolojisindeki Roma tanrısı Satürn’ün eşdeğeridir.)
Hyperion adı, Yunan tanrısı (veya Titan) Hyperion’dan (gözetleyen) gelmektedir. Uranüs ve Gaia‘nın oğlu Hyperion, Kronus‘un kardeşi ve Thea‘nın kocasıdır. Hyperion ve Thea’nın çocukları arasında Helios (güneş), Eos (şafak) ve Selene (Ay) bulunur.
