Ağustos 1980’de, ilk uzay mekiği Columbia‘yı yeniden kullanılabilir mürettebatlı uzay ulaşım sisteminin yeni bir çağını başlatacak ilk uçuşuna hazırlamak için hala çok çalışma varken , NASA yöneticileri Mart 1981’i STS-1 için hedef fırlatma tarihi olarak onayladı. Son zamanlarda elde edilen önemli başarılar arasında, ana motorların yeniden sertifikalandırıldıktan sonra Columbia’ya yeniden takılması, aracın yüzeylerine ısı kalkanı döşemelerinin takılmaya devam edilmesi ve yörünge aracı ile katı roket iticilerinin testleri yer aldı. İlk Shuttle uçuşunun ana mürettebatı John W. Young ve Robert L. Crippen , yedekleri Joe H. Engle ve Richard H. Truly ile birlikte, görev için eğitime devam etti ve mürettebat arayüz testi ve tam görev süresi simülasyonu gibi test faaliyetlerinin bazı aşamalarına katıldı.
5 Ağustos 1980’de, NASA Yöneticisi Robert A. Frosch, ajansın Columbia’yı Mart 1981’de STS-1 görevinde fırlatmak için çalışmaya olan güvenini doğruladı. Karar, Kennedy Uzay Merkezi’nde gerçekleştirilen Shuttle programının kapsamlı bir yönetim incelemesinden sonra geldi.
OPF’deki teknisyenler , uçuş stresine daha iyi dayanması için güçlendirilmiş 4.500 karo dahil olmak üzere, Columbia’nın dış yüzeylerine haftada 600 ila 700 karo oranında termal koruma sistemi (TPS) döşemelerini yerleştirmeye devam etti. Kiremitlerin uçuş sırasında hasar görebileceğine dair endişelerini yansıtan NASA, Mart 1980’de Martin Marietta Aerospace’in Denver Bölümü’ne uçak içi döşeme onarım kiti geliştirmek için bir sözleşme imzaladı. Temmuz 1980’de, bir basınç tulumu giyen astronot Anna L. Fisher, NASA’nın KC-135 uçağındaki parabolik uçuşlarda simüle edilmiş ağırlıksızlıkta onarım yöntemini test etti. Bu esnada Columbia’yı hazırlamak için diğer çalışmalar hızla devam etti.
